Historia szkoły w Serocku

Szkoła w Serocku istnieje już ponad 100 lat. W pierwszej połowie XIX wieku istniała tu szkoła parafialna, w której uczył bakałarz-organista. Pierwsze historyczne zapiski dotyczące serockiej szkoły pochodzą z 1886 roku. Kierownictwo placówki objął wtedy nauczyciel Adam Jorkun, który sprawował nad nią opiekę przez ponad czterdzieści lat.

W roku 1887 wzniesiono nowy budynek szkolny, wokół którego przy pomocy młodzieży szkolnej założono w dwa lata później ogród. W czasie wielkiego pożaru, jaki nawiedził Serock w roku 1893 szkoła spłonęła doszczętnie wraz z młodym sadem przy szkole.

W ciągu następnych czterech lat zajęcia szkolne odbywały się w domu parafialnym. Czas ten poświęcono na odbudowę spalonej szkoły, którą oddano do użytku w 1897 roku. Także w rym roku szkole nadano miano Serocka Ogólna Szkoła Gminna" Przy placówce działał wtedy kościelny chór dziecięcy oraz koło dramatyczne. Społeczność miasta ufundowała szkole sztandar.

W roku 1906 jak w wielu innych miastach tak i w Serocku powstało Koło Polskiej Macierzy Szkolnej, które powołało w mieście szkołę Macierzy. Istniały więc w roku 1906 dwie szkoły: szkoła Macierzy i szkoła rządowa.

W 1909 roku szkoła Macierzy wyrokiem rządu rosyjskiego została zamknięta. Otwarto jednak rządową szkolę żeńską, a w 1911 roku powstała równorzędna szkoła męska. W rok później została otwarta jeszcze jedna szkoła - koedukacyjna.

Po ewakuacji Rosjan w 1915 roku Okręgowy Komitet Obywatelski powołał sekcję szkolną, która uruchomiła cztery szkoły w Serocku. Dnia l października 1915 roku Okręgowy Komitet Obywatelski a wraz z nim sekcja szkolna zostały przez niemieckie władze okupacyjne rozwiązane. Od 1915 roku szkoła w Serocku podlega cesarsko-niemieckiej Inspekcji Szkolnej w Warszawie.

W 1916 roku została przemianowana na szkołę elementarną, a w 1917 roku przeszła pod władze polskie. W mieście zaczęło prężnie rozwijać się życie kulturalno-społeczne, a przy szkole działały liczne zespoły oraz chór szkolny. W roku szkolnym 1920/21 szkoła przybrała nazwę: "Pięcioklasowa Publiczna Szkoła Powszechna".

W roku 1926 została skompletowana biblioteka szkolna, która liczyła wtedy 799 woluminów. Przy czynnym udziale społeczności miejskiej i zaangażowaniu młodzieży w 1928 roku ukończono budowę nowej placówki.

Dnia 5 listopada 1928 roku odbyła się uroczystość poświęcenia nowo wybudowanej szkole, której Kurator nadał nazwę: Siedmioklasowej Publicznej Szkoły Powszechnej im. Romualda Traugutta w Serocku. 5 maja 1930 roku Serock, a także szkołę odwiedził prezydent Rzeczpospolitej Polskiej Ignacy Mościcki. Prezydent zwiedzał budynek szkolny, oglądał wystawę robót ręcznych.

Rozwój miasta, a w tym działalność szkoły zostały przerwane wybuchem II wojny światowej. W dniu 5 września 1939 roku miasto zostało zbombardowane. Ludność w popłochu opuszczała Serock, do którego wkroczył okupant. Niemcy rozpoczynają niszczycielską działalność zarówno w mieście jak i w budynku szkolnym. Dewastacji uległy wszystkie pomoce naukowe oraz księgozbiór szkolny Szkoła przestała istnieć. Do budynku wprowadzili się żołnierze niemieccy. W 1940 roku uruchomiono placówkę, ale uczęszczały do niej tylko dzieci niemieckie. Młodzież polska w tym czasie sprzątała rynek, ulice, zbierała kamienie z pól oraz pracowała w ziemskich majątkach niemieckich . W 1944 roku w budynku mieścił się szpital polowy wojsk radzieckich.

W 1945 roku do miasta zaczęła powracać ludność cywilna. Wrócili też nauczyciele i od razu rozpoczęli starania o uruchomienie szkoły. Już 19 czerwca 1945 roku rozpoczęły się zajęcia lekcyjne. Otwarto 11 oddziałów klasowych, w których uczyło się 498 uczniów. Przy szkole rozpoczęły działalność liczne organizacje szkolne, koło teatralne i chór szkolny. Trwała jednocześnie odbudowa placówki, która w 1949 roku została podłączona do sieci elektrycznej. W szkole założono radio.

W drugiej połowie lat sześćdziesiątych przystąpiono do generalnej modernizacji budynku szkolnego, który wyłączono całkowicie z procesu zajęć dydaktyczno -wychowawczych. Zajęcia lekcyjne odbywały się w kilku punktach miasta w pomieszczeniach zastępczych. W latach 1967-68 całkowicie zmodernizowano budynek, dobudowano też kilka izb lekcyjnych. Pozwoliło to szkole spełnić warunki reformy oświatowej, oraz przyjąć uczniów z pobliskich jednoklasówek.